అర్జునుని విషాదానికి శ్రీకృష్ణుని తాత్త్విక సమాధానం
రెండవ అధ్యాయ ప్రారంభంలో, అర్జునుడు తన ధర్మాన్ని, బాధ్యతలను విస్మరిస్తూ యుద్ధం చేయక తప్పించుకోవాలని సంకల్పిస్తాడు. అతని మనస్సులో సంకోచం, అనిశ్చితి, మానవీయ అనురాగాలు, శత్రువులపై కరుణ వంటి భావాలు ఊపిరి తీసుకుంటాయి. అప్పుడే శ్రీకృష్ణుడు తనను శరణుగా తీసుకున్న అర్జునునికి గంభీరమైన తాత్త్విక మార్గాన్ని బోధించేందుకు సిద్ధమవుతాడు.
ఆత్మా తత్వం
ఈ అధ్యాయంలో ముఖ్యమైన భావన "ఆత్మ" గురించి. శ్రీకృష్ణుడు చెబుతాడు – ఆత్మ శాశ్వతం, నాశనరహితం, అవినాశీ. ఇది నిప్పుతో కాల్చబడదు, నీటిచే తడి చేయబడదు, గాలి ద్వారా ఎండిపోదు – అర్థం ఇది శారీరక స్థితికి అతీతం. మన శరీరం నశించే వస్తువు అయినా, ఆత్మ మాత్రం ఎప్పటికీ ఉంటుంది.
శ్రీకృష్ణుడు అర్జునునికి చెబుతున్నాడు: నీవు చంపుతున్నవాడివి కాదు, చంపబడుతున్నవారు కూడా కాదని. ఇక్కడ యుద్ధంలో దేహాల మార్పు జరుగుతుంది కానీ ఆత్మలపై ఇది ప్రభావం చూపదు. ఇది అర్జునుని మానసిక స్థితిని మార్చేందుకు శక్తివంతమైన బోధన.
కర్తవ్యధర్మం – స్వధర్మం
ఈ రెండవ అధ్యాయంలో మరొక ముఖ్యమైన భాగం కర్తవ్య ధర్మం గురించి. అర్జునుడు క్షత్రియుడు కావడం వల్ల అతని ధర్మం యుద్ధంలో పాల్గొనడం. క్షత్రియునికి ధర్మయుద్ధం చేయడం పవిత్రమైన కర్తవ్యంగా చెప్పబడింది. దానిని వదలడం పాపంగా చెప్పబడింది. అర్జునుడు తన కర్తవ్యాన్ని నిర్వర్తించకపోతే అది అపకీర్తికి దారితీస్తుందని, ఇతరులు అతన్ని అవమానించొచ్చని శ్రీకృష్ణుడు హెచ్చరిస్తాడు.
ఫలితాసక్తి లేకుండా కర్మ చేయమని సందేశం
ఈ అధ్యాయంలో భగవద్గీత యొక్క హృదయం అయిన “నిష్కామ కర్మ సిద్ధాంతం” మొదటిసారిగా ప్రవేశపెట్టబడుతుంది. కర్మ చేయడం మన బాధ్యత, కానీ దాని ఫలితంపై ఆశ పెట్టుకోకూడదు. “కర్మణ్యేవాధికారస్తే మా ఫలేషు కదాచన” అనే ప్రసిద్ధ తత్త్వం ఇక్కడే వస్తుంది.
ఇది యోగ స్థితి అనే భావనకు మూలం. ఒక యోగి కర్మ చేస్తాడు కానీ ఫలితం పట్ల ఆసక్తి ఉండదు. ఈ విధంగా జీవితం కొనసాగించడమే నిజమైన యోగం. ఇది "సామ్యం" అనే భావనకు దారితీస్తుంది – విజయం లేదా పరాజయం, లాభం లేదా నష్టాన్ని సమంగా చూడడం.
బుద్ధియోగం
శ్రీకృష్ణుడు "బుద్ధి" అనే పదాన్ని విస్తృతంగా వాడతాడు. ఇక్కడ బుద్ధి అంటే కేవలం తెలివి కాదు, అది ఆత్మపరిశీలన, కర్తవ్య జ్ఞానం, తత్వబోధ. బుద్ధియోగం అనగా బుద్ధిని వినియోగించి కర్మలు చేయడం. బుద్ధియోగం వలన మనిషి సంకల్పబలంతో పని చేస్తాడు, ఫలితాలపై మమకారం లేకుండా ధర్మపరంగా జీవిస్తాడు.
స్థితప్రజ్ఞ లక్షణాలు
రెండవ అధ్యాయంలో చివరిభాగం ఒక ప్రత్యేకమైన తాత్త్విక అర్థాన్ని కలిగి ఉంది. స్థితప్రజ్ఞుడు ఎవరు అనే ప్రశ్నకి సమాధానం ఇక్కడ వస్తుంది. స్థితప్రజ్ఞుడు ఎవనంటే:
* వాంఛలు లేని వాడు,
* ఇంద్రియాల మీద నియంత్రణ కలిగి ఉండే వాడు,
* సుఖ-దుఃఖాల్లో సమభావం కలిగి ఉండే వాడు,
* కామం, కోపం, మోహం లాంటి మనోవికారాలను జయించిన వాడు.
ఈ లక్షణాలు ఉన్నవాడే యోగస్థితిలో ఉండే వాడని శ్రీకృష్ణుడు వివరిస్తాడు. స్థితప్రజ్ఞుడు సద్గుణాల రూపమే. అతని మనస్సు స్థిరంగా ఉంటుంది. అట్టి స్థితి సాధించాలంటే నిష్కామ కర్మ, ధ్యానం, తత్వచింతన వంటి మార్గాలను అనుసరించాలి.
సమర్పణ భావన
ఈ అధ్యాయమంతా ఒక వ్యక్తి ఎలా తన మానసిక స్థితిని స్థిరంగా ఉంచుకోవాలో, జీవితంలోని కర్తవ్యాలను ఎలా చేయాలో, మరియు ఫలితాల పట్ల అనాసక్తి ఎలా సాధించాలో తెలియజేస్తుంది. శ్రీకృష్ణుడు చివరికి చెబుతున్నాడు – ఎవడు తన మనస్సు, బుద్ధిని ఆత్మానుసంధానంతో కలిపి, సమభావాన్ని సాధిస్తాడో, అతడే శాశ్వత శాంతిని పొందుతాడు.
ముగింపు
భగవద్గీత రెండవ అధ్యాయం ఒక వ్యక్తి జీవితంలో మానసిక స్థితి ఎలా ఉండాలో, అతని ధర్మం ఏమిటో, కర్మను ఎలా నిర్వర్తించాలో అన్న విషయాలపై అత్యంత ప్రాముఖ్యమైన తాత్త్విక బోధనను అందిస్తుంది. ఇది సాధారణ మానవుని సమస్యలకు తాత్త్విక పరిష్కారాన్ని సూచించే అధ్యాయం. ఇందులోని సందేశాలు శాశ్వతమైనవి, సమకాలీన జీవితంలో కూడా అత్యంత ఉపయుక్తమైనవి. ప్రతి ఒక్కరూ జీవితంలో ఎదురయ్యే సంక్షోభ సమయాలలో ఈ సాంఖ్యయోగాన్ని దృఢంగా పట్టుకుంటే, మనసులో ప్రశాంతతను పొందవచ్చు.
ఈ అధ్యాయం, నిజంగా చెప్పాలంటే, భగవద్గీత యొక్క మూలాధారం. దీని ద్వారా జీవన మార్గం, ధర్మం, కర్మ, యోగం మరియు తత్త్వ జ్ఞానం మొదటిసారిగా పూర్తిగా రూపుదిద్దుకుంటాయి.
0 కామెంట్‌లు